Bram, aangenaam

In dit blog staan mijn verhalen die ik de laatste tijd gemaakt heb. Ik vind het een eer dat je ze leest. Pas de laatste tien jaar ben ik gaan geloven dat mijn teksten lezenswaardig zijn. 

​

Misschien had ik moeten luisteren naar mijn juf Nederlands op de ULO. Zij onderstreepte in mijn opstel met een vet rood potlood zinnen en strooide kwistig met uitroeptekens. ‘Zo moet het Bram..!! Dit is goed geschreven!!’ Dat was 50 jaar terug.

​

Een leven lang heb ik als opvoeder gewerkt met jongelui. Sommigen van hen zijn zelfs nu ook oud… Ieder kind dat ik heb meegemaakt op school zit voor een deel, soms heel klein, soms groot, in mijn leven. Soms is dat wederzijds, dat is heel mooi. Mijn werk als opvoeder(43 jaar) besloeg het gebied van de polders Alblasserwaard en Vijfheerenlanden. 

 

Ik ben geboren in deze streek, ben er opgegroeid, ken de mensen en hou van het gebied. Ik ben deel van deze polders. 

 

Ons gezin woonde tot alle kinderen opgegroeid waren op een boerderijtje in Lakerveld (Lexmond) met allerlei beesten, waaronder schapen en koeien. Grienden, knotwilgen, akkertjes en weiden om ons heen. Het beste wat ons overkomen is.

Later zijn mijn lief Loes en ik gaan wonen ‘op het dorp’ Meerkerk.

 

Meer en meer ging ik schrijven. Dat bleek een belevenis te zijn. Samen met vrienden heb ik verschillende boeken gemaakt die over de polder en hun inwoners gaan. 

​

Steeds meer werd ik gevraagd voor presentaties, schrijven van scrips, inspreken van verhalen en idee-vorming bij projecten. Zo zeer zelfs dat ik inmiddels een bedrijfje heb: Zeggen&schrijven.nl (zie deze website)

 

In de achterliggende tijd heb ik, vaak met anderen, projecten opgestart. De Plastic Guerrilla is een pop-up actiegroep die zwerfvuilacties organiseert in de Alblasserwaard en Vijfheerenlanden en voorlichting geeft op scholen.

Podcast de Polder is een podcast-initiatief met andere vrienden. In de podcast gaat het vooral over mensen uit onze omgeving. 

Met KoeOpZolder zijn Sjaak Versluis en ik een funny youtube-platform gestart, waarbij als adagium geldt: 'onzin aan het leven geven', dan weet je het wel...

 

De wielersport heeft een grote plek in mijn leven bemachtigd. Ik ben er trots op mee te denken met de organisatie van de wielerklassieker ‘Arno Wallaard Memorial’. 

​

Juist als pensionado heb je de ruimte om de mooiste dingen in je leven te doen. Van mooie dingen maken heeft het kwaad niet van terug!