top of page

De Art-Decostoel, die 2024 niet haalde.

  • walliewal
  • Jan 24, 2024
  • 3 min read

Er zijn momenten in je leven dat je begint aan iets waar je totaal niet voor in de wieg gelegd bent. Dom. Iedere dove weet immers dat hij geen piano moet stemmen.

Ik besloot een eikenhouten stoel op te knappen.

Waar het ding vandaan kwam, geen idee, een rommelmarktcoryfee ofzo. Gebogen eikenhout, slanke pootjes uit een stuk met een elegant bolvormig uiteinde. Duidelijk art-deco, een bijzonder meubel was mijn taxatie. Daar ging de selfmade-restaurateur zich eens mee bemoeien. Dagenlang schuren, die rotte art-deco uitsnijdingetjes, daarna alle houtwerk in de was. Geen beits of lak, dat is voor prutsers. Ook maar de bekleding vervangen, nieuwe koperen siernagels, niet goedkoop, maar ja, het ding wordt door dat geploeter steeds meer jouw meubel hè, het mag wat kosten. In openvallende houtnaden deed ik wat extra was.


‘Wat is pa nou aan ’t doen?’, hoorde ik achter mijn rug geïnformeerd worden. ‘Hij restaureert een antieke stoel en die gaat heel veel waard worden.’ De toon beviel me niet. Weinig achting.


‘En waar had je gedacht het ding (– hallo wat een woord - ) te stallen? In jouw werkkamer zeker?’ Geen probleem, ik plantte het inmiddels perfecte meubel achter mijn bureau. Het ding paste alleen niet onder het bureau: te hoog, het stond ervoor, je kwam 30 cm armlengte tekort voor het toetsenbord.

Ik dacht er even over om de bollinkjes onderaan de poten af te zagen, maar dat kwam bij mij over als de ongeschoren, wollige pootjes van een showteckel amputeren. Mmm.. ik ruilde mijn stoel met de bureaustoel van mijn lief. Die zat eigenlijk ook beter. De dag erna stond mijn art-decoparel weer voor mijn bureau, vergezeld met de mededeling die ruiltruc niet nog één keer te herhalen.


Als mensen kwamen eten, probeerde ik wat goodwill te kweken door met mijn meubel aan te komen draven. ‘Komt hij weer aan met dat lompe decokreng, nu kunnen er twee mensen minder zitten.’ Het gezin koos uitdagend voor onooglijke kringloop skai-stoeltjes.

Ik kwam volledig alleen te staan, mijn decozetel zagen ze niet zitten, om het zo maar even te stellen. De stoel werd gecanceld. Ik had alles voor mijn meubeltje gegeven, meubelrestauratie-technisch gezien dan. Weggemoffeld in het tussenhalletje stond hij te wachten op zijn definitieve afvoer. Ik begon zelfs een klein beetje te vrezen voor mijn eigen positie.


Ten langen leste besloot ik mijn stoel te verraden: hij ging op marktplaats. Voor 20 euro was je de man of vrouw. Gedurende een maand geen reactie, geen bieding. 33x gezien. Mijn stoel leek mij ook in brede zin gezien: dat meubel ging het nieuwe jaar niet halen. En jawel twee dagen voor oud en nieuw was het zover. ‘Denk je zelf niet dat die stoel weg moet. Hij staat gruwelijk in de weg.’


Welke kringloop gunde je zo’n mooi stoeltje? Arkel kwam als bof-kringlooplocatie uit mijn innerlijke rechtspraak. Daar moesten de andere, misgunde kringlopen het mee doen.

Ik pakte het eikenhout zorgvuldig uit de achterbak bij de kringloop. Er liepen twee mannen in stofjassen, die de intake deden, duidelijk kringloopautoriteiten. De hele setting deed me denken aan een meubel-Ter Apel voor art-decostoelen op de vlucht. Ik hield de moed erin en stond glunderend met mijn sieraad voor hen. De ene autoriteit, lang, grauw als een oud servet, liep zonder de stoel een blik waardig te gunnen naar een andere stoel en stak daar kuchend een sigaret op, die al duizenden voorgangers kende.



De andere man, hij leek me Turks, golvend witgrijs haar gaf hem een aristocratische uitstraling, ging voor me staan. Daar klonk uit mijn mond het volgende: ‘Jullie krijgen natuurlijk allerlei meubeltroep, maar nu niet, voor kringloop Arkel is hier een kundig gerestaureerde antieke art-decostoel!’

De Turkse kringloop-aristocraat keek naar de openstaande achterklep en vroeg met het linkeroog wat toegeknepen: ‘Iz-zet één stoel?’ ‘Ja…, geen twee’, stamelde ik.

Hij pakte mijn zetel uit handen, zette hem weg tussen wat kringlooprommel en ging zonder een woord aan mijn meubeldonatie te schenken verder met zijn kringloopwerk.

Ik reed naar huis en haatte het moment waarop de Decostoel in mijn leven was gekomen.


"..Wat is pa nou aan ’t doen?’, hoorde ik achter mijn rug geïnformeerd worden. ‘Hij restaureert een antieke stoel en die gaat heel veel waard worden.’ De toon beviel me niet. Weinig achting.."


 
 
 

תגובות


bottom of page