Het petje van Wout

‘Nog precies zoals in de Tour de France, ongewassen, dit is het petje van Wout van Aert! Ik denk dat je het DNA van Wout nog kan traceren.’ Ik keek beduusd naar het petje, beetje stomme kleuren wel, maar hé, wel het petje van Wout, mijn held! ‘Kijk hier zit het microfoontje dat ik in de pet heb gemonteerd.’ Linksvoor kon ik een piepklein microfoontje, vastgezet met zwart stoffen tape in de rand van de pet ontdekken. Niet te zien. Aan de achterkant bungelde een snoertje met een stekkertje uit het petje. Dit was een historisch attribuut van de groene truidrager uit de Tour van 2022, dat zijn weerga niet kende. Het was alsof ik één van de stenen tafelen in mijn hand had.

Linksvoor kon ik een piepklein microfoontje, vastgezet met zwart stoffen tape in de rand van de pet ontdekken. Niet te zien. Aan de achterkant bungelde een snoertje met een stekkertje uit het petje.

Op de terugweg kwebbelden we wat over koetjes en kalfjes, de meesten van ons kwamen uit de polder immers. Mark zei dat hij een poosje met een Israëlische op een loft in New York had gewoond. Ik vertelde wat over een vakantie in Valkenburg. Plotseling sloeg de bliksem in vanuit de achterbank: ‘O ja Bram, dat moesten we jou nog zeggen, Mark jij hebt toch met de Tourkaravaan meegereden ofzo? Vindt Bram wel leuk om te horen toch of nie Bram...?’

Ik kneep het stuur zo’n beetje door de midden. ‘Wat?!’ De Soulwax-soundduider bleek een geluidstechneut te zijn, een echte. ‘Ja, ik heb twee Tour de Frances van binnenuit gevolgd met die lui van Netflix voor hun serie ‘Tour de France Unchained’. Netflix volgde een stel tourploegen en ik deed het geluid bij de filmploeg voor het Jumbo-Vismateam. Netflix had eigen auto’s en touringcars, was mooi man. Je zat bij die renners op de kamers, in de bus, nou ja, je leefde zo’n beetje met ze.’

Ik probeerde op de A2 te blijven.

‘In de Ronde van Zwitserland gingen we eerst een weekje oefenen met de hele Netflix-kluit, mannetje of 40, geen opname van gebruikt. Geld speelt geen rol bij die gasten…’

We hadden de hele avond naar een stelletje trommelaars zitten kijken en nu bleek ik naast iemand te zitten die twee keer een wekenlang wielerorgasme had meegemaakt.

‘Nou ja, het was ’s avonds 11 uur eer ik alle tapes naar mijn regie door had gejast en we aan het bier konden.’ ‘Joh, Mark, als je in het walhalla bent moet je natuurlijk niet op je nest gaan liggen’, durfde ik niet te zeggen. We reden al voorbij Vianen. Nog 5 minuten en we waren bij de Mac in Meerkerk, waar Marks’ auto geparkeerd stond. Hoe kon ik deze rit rekken? Ik besloot hem bij het afscheid een boek te geven. ‘Ahh, ‘100Fietsen’..! Heb jij dat geschreven? Zo.’ Jawel Mark. Had ik op de nipper nog een gloriemomentje. ‘Weet je Bram, jij krijgt van mij een petje van Wout van Aert, heeft hij mee op het podium gestaan. Daar had ik een microfoontje in gemonteerd, konden we zijn geluid volgen op en naast het podium bij het filmen. Achterop dat petje had ik een zendertje gemonteerd, vonden die lui van Netflix geweldig. ‘Hey Mark, you’re fuckin’ fantastic!’ Dat was ook precies wat ik dacht. ‘Bram, ik kom dat petje brengen man.’ Mijn boekje-petjeruil vond ik eigenlijk ook wel fuckin’ fantastic, to be honest.

En nu zat Mark-Netflix bij mij thuis aan tafel. Het 500 karaat Wout-petje lag voor mij. Zou ik dat ding moeten verzekeren, dacht ik zelfs even.

Ik moest die Mark laten praten en zelf luisteren, altijd weer moeilijk voor mij. Mark stak van der wal.

‘De Jumbo Vismaploeg was een strak geprogrammeerde ploeg, met een door het team geboetseerde Jonas Vingegaard als superboegbeeld(-je). ‘Met Jonas kunnen ze alles doen, zoals een paar dagen geen vezelrijk dieet geven, geeft minder darminhoud, kan hij nog meer geknikt op zijn tijdritfiets zitten. De structuur van de Jumboploeg staat als een huis, daar moet iedereen naar leven. Sep Kuss is een geweldig aardige gast trouwens. Roglic is ook een prima gast, maar die rijdt alleen voor zichzelf. Toen hij in de Vuelta tegen alle afspraken in leider en ploeggenoot Kuss aanviel, wist ik gelijk dat het hommeles was. Ze moesten Roglic dingen beloven om hem kalm te houden. Dat klopte ook, hij mocht goed vertrekken bij Jumbo.’

Met mijn mindere gehoor zorgde ik dat ik op 30 centimeter van Mark zat.

‘Zo’n Alpecinploeg is een heel ander verhaal, heerlijk los, lol maken met elkaar. Ze hebben het vaak over geld en hun eigen zaakjes. Die van de Poel heeft van de tienduizenden die hij per maand verdient er maar een paar duizend nodig om van te leven. Van de rest koopt hij huisjes in Antwerpen of een Lamborghini. Daar hebben ze lol om met elkaar. Kijk, hier heb ik een foto van de ploeg, de fotograaf van Alpecin kwam niet opdraven, vroegen ze mij om die foto te maken. Nee, die kan ik jou niet geven, krijg ik gedonder mee.’

Even niet moeilijk doen, schoot door mij heen, ik had die pet toch al.

‘We filmden een hele dag en dan mocht je blij zijn als er 10, 12 seconden beeld overbleef voor de docu.’ Die paar flitsen mogen wij dan zien dacht ik, en jij Mark, jij hebt de godganse dag in die immense fietssnoepwinkel rond lopen hobbelen. Sinds zijn werk voor het Netflix-imperium had hij meer oog gekregen voor de wielerwereld. Ja hallo, oog krijgen, dat moet toch ook lukken voor een geluidsman, dacht ik.

‘We filmden een hele dag en dan mocht je blij zijn als er 10, 12 seconden beeld overbleef voor de docu.’

Met de pet van Wout, een flinter uit het leven van Mark, bleef ik achter. Mark was een zondagskind, die van de ene wereld in de andere stapte, maar had hij nu werkelijk notie van de wielerwereld? Drie jaar in de wielerwereld zitten en dan al wat klessebessen met Wout en Mathieu, ’s morgens een koffietje doen in het village de depart, dronken supporters aan de kant rijden op berghellingen. Too much Mark, oneerlijk ook. Ik had hoogstens Roger de Vlaeminck een schouderklopje gegeven in de Ronde van Kamerik 1978, een schouderklopje dat hij niet leek te voelen overigens. Na ruim 50 jaar het heilige wielerleven volgen, leek ik op een kwijlende bakvis met een opgestuurd gadget van haar YouTube-ster. Ik en mijn Wout-casquette.

‘Leg je dat lelijke petje op je werkkamer?’, vroeg mijn lief vriendelijk toen ze naar bed ging. Ze had geen idee.