Zijspan

We liepen door de Weverwijk. Zondagmiddag. Er passeerde een motor met zijspan op de stille polderweg. In het zijspan zat een vrouw. Kleine blonde krulletjes kwamen onder haar glimmende zwarte helm vandaan. De man droeg eenzelfde helm. Er zit altijd een vrouw in een zijspan besefte ik. Daarom ook ‘zijspan’ bedacht ik erbij. ‘Welke vrouw gaat nu nog in een zijspan zitten?’, zei mijn eigen zij. Vijf pistolen op mijn voorhoofd en ik zou nog geen naam kunnen noemen. Die motor met zijspan, de hele verdere dag tufte dat kreng door mijn hoofd.

In de jaren 60, die tijd zo, ging een vrouw gewoon in zo’n bakkie zitten en dan reed de man 1000 duizend! kilometer richting Alpen. Bagage op een soort imperiaal achterop het zijspan. Aangekomen zette de zijspanman een tent op en de zijspanvrouw pakte de primus. ‘s Avonds stelde de man de route vast voor morgen. Alle huwelijken kennen immers rolverdelingen, ook het zijspanhuwelijk. De volgende dag draaide de motorbestuurder zijn zijspanvrouw helemaal koekoek op een stel Alpenpassen, zeg de Grimsel, Furka en Susten. Ook na 120 kilometer, ontelbare haarspeldbochten, ging de zijspanvrouw niet kotsen. Dat deden ze elkaar nog een weekje aan en dan naar huis, met klapperende windschermen terug over de Autobahn. Een fijne vakantie.

In diezelfde tijd werden in ons dorp zijspancrossen gehouden. In het zijspan reden heel stoere mannen met zo’n zakdoek voor hun mond. Dan mocht er wel een man in het zijspan. Het hele dorp liep uit. Zo’n bakkenist hing grotendeels over het zijspanwiel om het span niet te laten kantelen. Zijn kont raakte soms het crossterrein, andere zijspannen reden zijn hoofd er net niet af. Bij andere bochten hing de bakkenist over de rug van zijn maat om de razende machine recht te houden. Sjaaltjes en leren pakken gaven de cross een bijna erotische ondertoon. Toch dacht je bepaald niet aan een typische mannenliefde sport bij de zijspancross.

Sjaaltjes en leren pakken gaven de cross een bijna erotische ondertoon. Toch dacht je bepaald niet aan een typische mannenliefde sport bij de zijspancross.

Laten we een vergelijk maken met twee andere duosporten. De tweemansbob: ff rennen, klap - hendel naar binnen, zitten, krant lezen, de zwaartekracht doet de rest, en de dubbeltwee roeien: wat dom rukken aan die riemen, een zijspan is in die tijd al zeven keer heen en weer. Saaie eendimensionale sporten vergeleken bij het pandemonium van de zijspancross.

Zoals gezegd, telkens reed dat zijspanduo mijn hersenpan binnen. Daar kwamen de zwarte helmen weer aan. Trots zaten ze op hun eveneens zwarte motor, dat zag je in een flits. Wat naar binnen gebogen stuurde hij bakje en vrouw door de bocht. In deze tijd vasthouden aan de zijspandoctrine: de man stuurt en de vrouw gaat ernaast zitten, geen vragen, lekker genieten van zijn stuurmanskunsten en wat hij je voorschotelt van de wereld. Dan ben je een gouden paar.

Of ik te lang nadacht over het echtpaar, ik weet het niet, maar ineens ging mijn geest op de loop met hen. Zo wist ik zeker, zonder die vijf pistolen, dat zij Bea heette en haar man Jaap. Ze hielden zielsveel van elkaar, een eeuwig gelukkig span. En zoals het op deze wereld gaat: ook daar kwam een einde aan. Tijdens een ritje op een koude kerstdag bleef Bea dood in het bakje. Zoals je een oud duifje overleden vindt in haar nestje. Jaap was volstrekt ontroostbaar. Hij heeft Bea ook nooit uit het bakje gehaald. Hij reed rechtstreeks naar het mortuarium en stalde daar het zijspan inclusief Bea.

Begrafenis

Op de dag van de begrafenis, oudejaarsdag, stonden vrienden en familie op het kerkhof, toen Jaap met Bea aankwam rijden. Ze lag onder een prachtig wollen plaid met daarop besneeuwde alpentoppen. Ook op de begraafplaats sneeuwde het inmiddels lief en zachtjes. Jaap reed het zijspan op de baar boven het graf. Hij zette de motor uit en koppelde het span los. De begrafenisondernemer liet Bea zakken. Als laatste zagen diep geroerde omstanders de glimmende helm van de zijspanvrouw onder de grafrand verdwijnen. Jaap snikte: ‘Bea wij waren het mooiste span op aarde...’ Niemand van de aanwezigen had geen tranen in de ogen. Toen startte Jaap de zijspanloze motor en reed langzaam weg.

Het enige dat ooit van Jaap werd teruggevonden was het nauwelijks zichtbare spoor van de motor in het dunne laagje sneeuw dat leidde naar de uitgang van het kerkhof.

Welcome to your blog post. Use this space to connect with your readers and potential customers in a way that’s current and interesting. Think of it as an ongoing conversation where you can share updates about business, trends, news, and more.

You’ll be posting loads of engaging content, so be sure to keep your blog organized with Categories that also allow visitors to explore more of what interests them.

...Als laatste zagen diep geroerde omstanders de glimmende helm van de zijspanvrouw onder de grafrand verdwijnen. Jaap snikte: ‘Bea wij waren het mooiste span op aarde...’ Niemand van de aanwezigen had geen tranen in de ogen. Toen startte Jaap de zijspanloze motor en reed langzaam weg.