Kunstgebit

‘Boerinnen kregen 50 jaar geleden als cadeau voor hun trouwen een kunstgebit.’ Mijn vrouw, ruim veertig jaar gewerkt in de tanden, had dat ooit gehoord van haar eerste baas, een regio-tandarts. ‘Die boeren hadden al onkosten zat aan hun dieren, en dan nog de mogelijke kosten aan het gebit van hun vrouw erbij… Mogelijke onkosten hè, dat gebit was bij het trekken grotendeels nog intact.’ Ik kon het, zelfs met de beperkte wetenschap van toen, niet geloven.

De relatie van ons ouderlijk gezin en de tandarts mocht je overigens ook niet omschrijven als innig.

Ergens in de jaren 70 besloot ons ma met haar kids af te reizen naar een tandarts in Vianen. Ze had een jaar moed verzameld. Tante Annie, haar zus, ging ook mee als mentale ondersteuning. De wachtkamer bestond uit een soort zitkuil met veel kussens met twee kleppers van aquaria. Traag zwommen maanvissen heen en weer. Alles was bedoeld om je gerust te stellen. Wij vertrouwden het totaal niet. Tante Annie ging op ons verzoek het eerst de behandelkamer in, Annie diende als verkenner. Na een minuut of vijf hoorden we een enorm gekerm door de wanden en aquaria. ‘Dat is Annie’, zei ons moeder stil. Mijn zus en broers wilden per direct naar huis. Met een paar kiezen minder en wat vullingen rijker trok het gezin uiteindelijk huiswaarts.

Mijn lief kreeg een baan als tandartsassistente, met als gevolg een tandartsbezoek voor mij bij haar baas. Het kon wel weer eens. De arts somde bij de controle de ene caviteit, een net woord voor een gaatje, na de andere op, die ze met het schaamrood op de kaken noteerde. Het is niet altijd lente in de ogen van de tandartsassistente.

Mogelijk dat de mondflora het geschoffel van de tandenwieder niet kon verdragen, maar ik heb een half jaar met kiespijn op bed en een jeneverfles onder het bed geslapen. De rust keerde weder na een paar zenuwbehandelingen en een ingreep door de kaakchirurg die een wortelpunt uit de bovenkaak zaagde. Deze behandeling was om 11 uur ’s morgens in het Dijkzigt Ziekenhuis en om 2 uur ’s middags stond ik weer voor de klas. Een gebitkwestie kon nooit een reden zijn bij ons thuis om niet naar je werk te gaan. De leerlingen keken vol afschuw naar een indrukwekkend gezwollen bovenlip en het werd er niet beter op toen ik vroeg ‘hun bwfoeken te opene, hoopfstuk dwrie de repftiele..’

Er werden soepel nog een paar kroontjes geplaatst, waarna jaren lang een probleemloos en rustig tand- en kiesleven aanbrak. Dat werd ruw verstoord toen mijn kleinkind tijdens een familiebijeenkomst te luid verklaarde: ‘Opa jij hebt wel gele tanden hè..’ Een paar weken later was er een afspraak bij de tandenbleek-tandarts voor mij gemaakt. Iemand uit het gezin had dat geregeld. Mijn ivorenwachters waren na bleek inderdaad witter, maar dat viel niemand op. Inmiddels hebben ze weer een stabiele gele kleur èn ze kunnen overal tegen. Ik wil nog wel eens in plaats van een schaar te gebruiken een object afknagen met mijn gele wachters.

Ik vind overigens mijn kleurstelling draaglijker dan de OMO-wit gebleekte tanden, omgeven door een paar opgespoten karperlippen, van menig SBS6-ster.

Nu begrijp ik dat politicus Wilders zich beijvert voor een blijvende vergoeding van het kunstgebit. Zou dat nou zijn om booming BBB de wind uit de zeilen te nemen? Beste Geert, ook boerinnen poetsen inmiddels heel goed en staan met eigen melkwitte tanden tussen hun koeien. Geen Kukident te zien.

sept '23