Portemonnee

Dat verschrikte tikken op je broekzakken, niet in je jas en ook niet naast de stoel in de auto. Gloeiende gloeiende… Bellen naar mijn zoon Bas in Rotterdam, daar had ik tochtstrippen gemonteerd, een vaardigheid die paste bij mijn technische mogelijkheden. ‘Nee niks gevonden hier…je hebt die portemonnee toch nog gebruikt bij de Praxis?’ O ja, ik zat te hannesen met die portemonnee toen dat mens bij de bouwmarktuitgang mij een stukje oliebol, ben ik gek op, aanbood en ik ook nog die strippen moest handelen. Twee van die donkere types stonden toen naast me, zou ik gerold zijn? Zat dat oliebolmens in het komplot?

Laten we wel wezen het is Rotterdam Spangen, Marconiplein, met zeker 80 procent als gekleurde medelander. Rijbewijs, bankpassen, cash, Ov-kaart, museumkaart, alles weg, nee lekker dit. Die museumpas gingen ze vast niet gebruiken, die lui zaten bij de KFC lekker te chillen op kosten van mijn portemonneetje natuurlijk. Goed, verlies melden dan maar. Ik bel de politie. De tijd dat oom agent met getrokken revolver het bureau uitholde om jouw beurs te heroveren blijkt voorbij. ‘Digitaal aanmelden meneer; de vinder gaat u dan contacten.’ Tuurlijk, Youssuf of Bep uit de Keileweg gaan de media scannen om een oude, onhandige kluskluns, ze zien die foto op mijn rijbewijs, zijn beurs terug te kunnen geven.

Tijdens het eten, de kleinkids aten mee, tingelt de iPhone. ‘Hay sir, I got your wallet.’ Ik val stil. ‘Do you use whatsapp sir?’, vervolgt de buitenlands klinkende stem. ‘Yes’, stamel ik. Ik bedank hem en vraag waar hij de portemonnee heeft gevonden, alles in beroerd Engels. Sebas mijn kleinzoon zit hardop te gniffelen. ‘Near the KFC, I’ll send you a photo sir.’ Hij hangt op. Er verschijnt een foto van mijn rijbewijs en mijn kaartje. Ik check zijn profielfoto. Een getinte familie, allemaal knap, in een suikerzoete roze setting. Een en al geluk. Afspreken bij hem thuis is lastig, hij werkt veel en gaat vroeg naar bed. Hij stelt voor bij zijn werk in Vlaardingen de beursoverdracht te regelen. Mmm…

‘Lijkt me een stockfoto van Internet pa’, zei mijn zoon die ik de familiefoto toestuurde. ‘Jij gaat daar niet heen zonder dat je iemand meeneemt’ was het advies van de ander. Ik moest een tragisch einde van mijn leven op een verlaten haventerrein vermijden. Er kwamen ook geruststellender berichten: het zou kunnen gaan om een zekere Andrey heeft iemand ontdekt op LinkedIn.

Zonder rijbewijs maar wel per auto op weg naar Vlaardingen. OV-pas was ook gejat, je moet keuzes maken. En bij onraad moest ik weg kunnen scheuren, dat ook. De aangewezen plek bleek op een rotonde te zijn omgeven door rustieke villa’s. Een jonge kerel met petje wuifde naar mij. Ik stopte. Met een vriendelijke grijns stak hij mijn portemonnee door het geopende zijraam. Ik stamelde opnieuw bedankjes en gaf hem bonbons en een pot eigen gemaakte jam, een stukje Nederlandse huisvlijt, dat mensen-van-niet-westerse afkomst wel lekker moesten vinden. Andrey knikte vriendelijk en sprak van ‘early Christmaspresents’. En weg was hij. In mijn achteruitspiegel zag ik hem een statige witte villa binnengaan, waarin een accountantskantoor was gevestigd.

Ik zette de auto aan de kant en checkte mijn herkregen beurs. Alles zat erin, tot de laatste eurocent, geen pas ontbrak. Vanuit mijn diepe binnenste steeg een gloeiend schaamtegevoel op. Hoe had ik een onbekende zo kunnen wantrouwen. Een lopend vat, boordevol vooroordelen en aannames, dat was ik.

Ik besloot aanvullend een mooie bos bloemen te kopen. Na aanbellen bij het kantoor kwam accountant Andrey G. uit Kazachstan een brede witte trap af. Ik gaf het boeket en zei dat ik niets miste uit de portemonnee. ‘I never take anything that belongs to someone else’, antwoordde de Kazak minzaam. Ai, dat was geen handige zin van mij.

’s Avonds stuurde de expat een filmpje waarin je zag dat papa Andrey bovenaan de trap werd opgewacht door een dochtertje in rode pyjama, die enthousiast springend de bloemen aanpakte. Dit was het gezinnetje van de mierzoete ‘stockfoto’. Het gezin van Kazak Andrey, die tot laat werkte in de Nederlandse economie en vroeg naar bed ging in zijn woning in Schiedam, ruim 5000 kilometer van huis.

5 dec 2021

Vanuit mijn diepe binnenste steeg een gloeiend schaamtegevoel op. Hoe had ik een onbekende zo kunnen wantrouwen. Een lopend vat, boordevol vooroordelen en aannames, dat was ik.