Schaatsherinneren

Wanhopig zocht mijn geheugen naar de juiste slag. Schaatsen verleer je nooit, zeggen ze. Het zit in je. Maar waar dan? Voorlopig zwalkte ik als een aangereden gans over het ijs.

Onderwijl gierden flitsen door de neuronen van de frontale kwab. Op zoek naar die slag. Balans, hoe, waar? Pootje over dat niet lijkt op een trap afstruikelen. Waar in die 86 miljard hersencellen zit coördinatie? ‘ Niet hier!’ riep een ventrikel. ‘Kijk verder’, zei de hersenbalk. Waarom liet ik armen bewegen, terwijl ik mijn benen niet eens onder controle had? Ooit legde ik ontspannen de armen op de rug en gleed superieur naar Kinderdijk. Mijn bewegen leek nu op die van een trekpop. Misschien een elektroshock om de bovenkamer te resetten? Ik groette wegkijkend een bekende, die zag ook wel dat hier een schim van vroeger voorbij krabbelde.

En toen…na anderhalf uur…kwam er lijn in het gehaspel, er was zeker chemie boven. De seinen gingen op groen. De kwabben, windingen en klieren hadden een overeenkomst. We gaan dit joch laten schaatsen. Misschien ietsje minder als 3 jaar terug, maar zo is het goed. De lucht boven de grachten van het polderstadje staalde zich naar diep blauw. Plukjes groen gras op de wallen wurmden zich boven de sneeuw. Stemmen van jong en oud joelden eeuwenoud ijsplezier. Het had net zo goed het jaar 1637 in Nieuwpoort kunnen zijn. Zo was ik binnen de 2 uur de gelukzaligheid in geschaatst.

Mijn broertje Ab en ik schonken een Jagermeister in twee gewillige glaasjes, daar op die wallen. Je moet natuurlijk wel je zaken voorbereiden in de Lockdown.

Gelukzaligheid

De lucht boven de grachten van het polderstadje staalde zich naar diep blauw. Plukjes groen gras op de wallen wurmden zich boven de sneeuw. Stemmen van jong en oud joelden eeuwenoud ijsplezier. Het had net zo goed het jaar 1637 in Nieuwpoort kunnen zijn. Zo was ik binnen de 2 uur de gelukzaligheid in geschaatst.